Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ

Αν οι περισσότεροι γονείς είχαμε αντιληφθεί τη  σπουδαιότητα του ρόλου μας στην αγωγή των παιδιών, πριν ακόμα φτάσουν στην ηλικία του σχολείου, θα εγκαταλείπαμε οποιαδήποτε άλλη κύρια δραστηριότητα και θα αφιερωνόμασταν  αποκλειστικά στο έργο της αγωγής των παιδιών.

Συχνά γονείς εφήβων ζητάνε εναγώνια συμβουλές, από ειδικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και κάποιοι προσφεύγουν και σε κληρικούς,  για την αντιμετώπιση διάφορων παραστρατημάτων των παιδιών τους.  Και φτάνουν να ρωτάνε αν υπάρχει περίπτωση να μπλέξουν με ναρκωτικά... ανησυχούν για το ΑΙDS και για διάφορα άλλα.

Ένα παιδί που μεγάλωσε σωστά μέχρι τα 6 του χρόνια, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα αντιμετωπίσει αργότερα σοβαρούς κλυδωνισμούς στην ανάπτυξή του.

Διότι η καλύτερη επένδυση για το παιδί είναι, όχι να του βάζουν λεφτά στην τράπεζα, αλλά να αφιερώνουν λίγο παραπάνω χρόνο γι αυτό. Θα γλυτώσουν από πολλαπλάσια δαπάνη χρόνου αργότερα και από απροσδόκητους μπελάδες!

Οι περισσότεροι από μας ίσως μεγαλώσαμε σε ένα κλίμα αυστηρής αγωγής, σφιχτό, ίσως και αυταρχικό και αναλογιστείτε πόσο αυτό έχει επηρεάσει μέχρι σήμερα τη ζωή σας.  Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν στα παιδιά τους, τό ίδιο κλίμα, απαιτώντας σεβασμό και υπακοή. Και άλλοι επηρεασμένοι ίσως από τις απόψεις της «αντιαυταρχικής αγωγής» δεν επιθυμούν να βάζουν κανόνες και περιορισμούς, όπως είχαν επιβληθεί στους ίδιους, με αποτέλεσμα στην ουσία να αφήνουν τα παιδιά αβοήθητα στο χάος της σημερνής αναρχίας και έλλειψης γενικά αξιών.

Έχουν γραφεί πολλά βιβλία για γονείς, εκπαιδευτικούς και κάθε ενδιαφερόμενο και είναι φυσικό να μη μπορεί να καλύψει κανείς ένα τεράστιο θέμα σε μια δημοσίευση.

Γι αυτό και με την ευκαιρία της καινούριας σχολικής περιόδου, σκεφτήκαμε, να περιοριστούμε μόνο σε θέματα γενικών προβληματισμών σχετικών με τη συνεργασία των δύο γονέων πάνω στην αγωγή του παιδιού και στα οράματά τους για το μέλλον των παιδιών τους.

Δηλαδή οι γονείς τι σκέπτονται ή τι θέλουν άραγε για τα παιδιά τους;

Να βγάλουν επιστήμονες, ταλέντα, συνεχιστές στην επιχείρησή τους; Να μοιάσει το παιδί σε αυτούς ή σε κάποιον άλλον; Ή να βοηθήσουμε τα παιδιά να γίνουν ώριμοι άνθρωποι, ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, να αναπτύξουν τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους, να γνωρίσουν το νόημα της ζωής αλλά και τις πέραν του τάφου προοπτικές, όσοι είναι συνειδητά μέλη της εκκλησίας, ώστε να επιλέξουν μόνοι την πορεία που θα ακολουθήσουν για να είναι ευτυχισμένοι.

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ-ΑΝΟΧΗ

Συχνά η αγωγή του παιδιού ταυτίζεται με τη λέξη πειθαρχία και όχι σπάνια και με τη λέξη τιμωρία!

Όμως αγωγή του παιδιού, χωρίς σεβασμό στην προσωπικότητά του και ολοκληρωτική αποδοχή του, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του, δεν μπορεί να γίνει. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσει καλά κάθε γονιός και να αποδεχτεί το παιδί του, όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι...

Θα μπορούσαμε να το πούμε και διαφορετικά: Να δείξουμε αγάπη χωρίς κρατούμενα και επιφυλάξεις, που μεταφράζεται, όχι μόνο σε λόγια, αλλά και σε συμπεριφορά ανάλογη.

Είναι φυσικό να υπάρχει διαφορετική απόχρωση στις εκδηλώσεις των δύο γονιών ανάλογα και με το χαρακτήρα τους, αλλά δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι η εκδήλωση αγάπης είναι προνόμιο του ενός (συνήθως της μητέρας) και η επιβολή της τάξης-πειθαρχίας, του άλλου (πατέρα).

Καλό θα είναι να υπάρχουν εναλλαγές, ανάλογα με την περίπτωση, αλλά όταν πρόκειται για αντιμετώπιση συγκεκριμένης συμπεριφοράς, θα πρέπει να υπάρξει κοινή γραμμή. Στις περιπτώσεις αυτές ο ένας γονιός θα αναλάβει την πρωτοβουλία και ο άλλος θα ενισχύσει τη θέση του. Αν το πρόβλημα είναι σοβαρό, απαιτείται προσυννενόηση των δύο, για να υπάρξει κοινή απόφαση και αντιμετώπιση.

ΤΟ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΛΙΜΑ

Κάθε παιδί κληρονομεί από τους γονείς του κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία μέσα στο κατάλληλο περιβάλλον θα εκδηλωθούν και θα διαμορφωθούν έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ο χαρακτήρας του παιδιού.

Αναμφισβήτητα το πρώτο και ουσιαστικότερο περιβάλλον του παιδιού είναι η οικογένειά του.

Η επίδρασή της αρχίζει από την περίοδο ακόμη που καθένας ζούσε ενδομητρίως, στην κοιλιά της μάνας του, που εκεί ακούει τους χτύπους της καρδιάς της και την ανάσα της και κυκλοφορούν στο σώμα του οι ορμόνες της.   Έτσι αυτόματα η χαρά και η λύπη της μητέρας, γίνονται ζωή του ενδομήτριου μωρού της!

Από τότε ακόμη μπορεί να νιώσει και το πατρικό χέρι να το αγγίζει, μέσα από το σώμα της μητέρας του και αδιόρατα να αντιληφθεί την παρουσία των δύο γονιών του. Το μυστήριο μιας νέας ζωής, ήδη, άρχισε!

Αργότερα, μετά το θηλασμό, θα υπάρχει και πάλι η πατρική αγκαλιά, όχι μόνο για να κουβαλάει τις πάνες και τα γάλατά του, αλά να το αναπαύει, να το παίζει και να το νανουρίζει.

Αν γνωρίζαμε πόσο νωρίς αρχίζει η αγωγή του παιδιού μας, τότε ο τρόπος που το κρατάμε, η ηρεμία μας, ο τρόπος που το αλλάζουμε και το λούζουμε, ο τρόπος που το ταΐζουμε και του τραγουδάμε, είναι οι πρώτες εγγραφές, που θα το προετοιμάσουν να δεχτεί αργότερα πιο συστηματοποιημένα μηνύματα, για καταγραφή και ενσωμάτωση.

Ήδη από το 2ο μήνα το παιδί αναζητεί το ανθρώπινο πρόσωπο και αργότερα αναγνωρίζει το πρόσωπο της μητέρας και του πατέρα του.

Ποιός αμφισβητεί σήμερα, ότι η αγαθή σχέση μεταξύ των δύο γονιών, είναι η καλύτερη προϋπόθεση, για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού; Γι αυτό, όχι μόνο οι πνευματικοί, αλλά κι οι επιστήμονες, το συζητάμε πρωταρχικά όταν έρχονται κάποιοι γονείς, να εξομολογηθούν  να μας συμβουλευτούν, για προβλήματα των παιδιών τους.

Η απάντηση είναι ότι μια σωστή σχέση αγάπης, κατανόησης αλληλοβοήθειας, συγχωρητικότητας, υπομονής,  καρτερικότητας και  μέσα από την ομαλή και επαρκή (οπτική, λεκτική και σωματική) επικοινωνία, αποτελούν το ιδανικό οικογενειακό κλίμα για να ευδοκιμήσουν οι νέοι βλαστοί.

Αντίθετα, όταν ο ένας μετράει τα δικαιώματα του άλλου με τη μεζούρα, ζυγίζει τις δουλειές ή τις υπηρεσίες που προσφέρει για να αμειφθεί ανάλογα, τότε σίγουρα δημιουργούνται αρνητικές συνθήκες που θα καταλήξουν σε προστριβές και τραυματικές εμπειρίες, που τελικό αποδέκτη θα έχουν το παιδί.

Το παιδί είναι ο καρπός της αγάπης των γονιών και δεν τους ξεχωρίζει στη συνείδησή του, άσχετα αν ο καθένας παίζει διαφορετικό ρόλο σε κάθε φάση της ζωής του. Η ποιότητα της σχέσης των γονιών αντανακλάται στο αίσθημα ασφάλειας των παιδιών και στην αδιάκοπη συμμόρφωσή τους με τις αρχές που τους δίδονται στο πλαίσιο της αγωγής.

Αντίθετα όταν είναι διαταραγμένη η σχέση των δύο γονιών και της οικογένειας, τότε βλέπουμε προβλήματα στη συμπεριφορά των παιδιών, στη συναισθηματική τους ζωή και την πρόοδό τους στο σχολείο. Τα παιδιά μπορεί να σχημάτισαν μέσα τους την αίσθηση του χάους, όπως γίνεται συχνά με γονείς που βρίσκονται στα πρόθυρα διαζυγίου ή έχουν χωρίσει.

Οι απόψεις βέβαια αυτές δεν πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε ότι για όλα φταίνε οι γονείς. Στο κάτω-κάτω και μείς μεγαλώσαμε με τα δικά μας προβλήματα. Και τότε δεν υπήρχαν καν οι ειδικοί να βοηθήσουν. Δεν υπάρχει γονιός που να υποστηρίζει ότι είναι τέλειος. Η πρόκληση όμως της ζωής είναι να θέλει να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος τόσο για τη δική του ωριμότητα και ικανοποίηση, όσο και για το καλό των παιδιών του.

ΤΑ ΧΑΤΗΡΙΑ

Τι είναι τα χατίρια; Από το να αγοράζουμε στο παιδί  γαριδάκια ή πατατάκια και μαστίχες κάθε φορά που περνάμε μπροστά από ένα περίπτερο ή να παίρνουμε τα ακριβά παιχνίδια που δείχνει η τηλεόραση ή να επιτρέπουμε στο παιδί να κοιμάται παρέα με τους γονείς του, όταν το ζητάει κ.ό.

Παράδειγμα: «Η μαμά δεν αφήνει να πίνουμε κόκα-κόλα αλλά ο μπαμπάς μας δίνει κρυφά όταν εκείνη δεν βλέπει!» Δεν υπάρχει χειρότερη περίπτωση από το να υποσκάπτει ο ένας γονιός το κύρος του άλλου, για να φανεί αγαπητός! Στην αρχή κολακεύεται από τις φιλοφρονήσεις των παιδιών του, αλλά στο τέλος θα γίνει παιχνίδι τους, αφού μαθαίνουν να χειρίζονται με δεξιοτεχνία τις αδυναμίες των γονιών τους. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται με τις ευαίσθητες κεραίες τους, ποιός τους αγαπά πραγματικά και στο τέλος θα του το αναγνωρίσουν.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Πολλές φορές οι μητέρες παραπονούνται ότι οι άντρες τους δεν ασχολούνται στο σπίτι με τα παιδιά. Για παράδειγμα με το διάβασμα του σχολείου. Πράγματι πολλοί πατεράδες μπορεί να μην τα καταφέρνουν τόσο καλά όσο εκείνες ή απλώς να φοβούνται να το επιχειρήσουν. Τότε θα χρειαστεί ενθάρρυνση και μπορεί να αποδειχθεί στο τέλος σωτήρια η βοήθειά τους, όπως βλέπουμε συχνά στην πράξη.

Επίσης ανασταλτικός παράγοντας για τη συμμετοχή του πατέρα μπορεί να είναι η τελειομανία ορισμένων γυναικών που κάνουν όλο παρατηρήσεις, ότι τα πράγματα δεν γίνονται στην εντέλεια, με αποτέλεσμα φορτώνονται στο τέλος όλο το σπίτι σαν πιο ικανές εκείνες! Παράλληλα όμως παραπονούνται ότι μένουν χωρίς βοήθεια από κανέναν!

Γίνεται αντιληπτό, ότι η ομαλή ανάπτυξη του καθένα μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό από τις σχέσεις και τον ρόλο που ανέπτυξαν οι γονείς μας, κυρίως στην πρώτη παιδική ηλικία, στα πρώτα παιδικά μας χρόνια.  Ο ρόλος τους και οι σχέσεις των ενεργούν δραστικά και δια- δραστικά σε όλους μας. Ας προσέξουν τουλάχιστον οι σημερινοί  νέοι γονείς, τα σημερινά νέα ανδρόγυνα, ώστε να γίνουν πρώτα σύζυγοι οντολογικά και ύστερα γονείς, γιατί φέρουν τεράστια ευθύνη, στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών και στη μόρφωση και διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, χωρίς βέβαια η κοινωνία και οι ταγοί της δεν πρέπει να μην ακολουθήσουμε στο «ολοκλήρωμα» του μαθηματικού αξιώματος, που είναι ο κάθε άνθρωπος, η κάθε αυθεντική εικόνα του Τριαδικού Θεού επί της γης.